प्रिय,
माहित नाही तुला आजही प्रिय म्हण्याचा अधिकार मला आहे कि नाही ..तरीही तू प्रियच आहेस ..आजही ...तुला थोड विचित्र वाटेल अस माझ पत्र लिहीन.., पण कधी कधी शब्द मुके होतात आणि मग ते असे कागदावर उमटतात , तुला आजवर कधीही माझा भावना समजल्या नाहीत, तुला माहित नसेल तू माझा जीवनात एखाद्या हवेची झुळूक यावी तसा आलास पण नकळत कधी माझा जीवनात वादळ पसरून निघून गेलास तुला कधी वाटल ही नसेल परत मागे बघाव पण ती दुपार आज हि आठवते....
सर्वत्र शांतता होती ,मधेच पक्षाचं किलबिलाट होत होता आणि ग्रीष्मातल्या कडक उन्हाने तापलेला रस्त्याची झळ जाणवत होती. झाडांची सळसळ मंदावली होती.पाचोळाही निपचित पडला होता , अगदी सारी कवाडे बंद असतानाही झोपाळ्यावर उन्हाची तिरीप पडली होती..पण तो पारवा मात्र मजेत शिळ घालत हिंदळत होता ...
नकळतस कुठूनसा सुसाट्याचा वारा सुटला , त्या सोसाट्याच्या वाऱ्याने सर्व कवाडे ताड ताड उघडली गेली. तो वारा घरभर भिनला, जोराने झोंबला . आणि क्षणार्धात रस्ता ओला चिंब झाला. त्याच येन अंगणभर घुमून राहील ... तो आला अवचित,कसलीही चाहूल न देता , एखाद्या वादळासारखा , मागून मिठी घालणारा तुजा - माझा लाडका पाऊस ....
पण तो नुसताच आला नाही , एक वादळ घेऊन आला , येताना त्या वादळाने मनाची सारी कौलच उडवून दिली.इतके दिवस जपलेल्या कोपऱ्यातला आठवणीचा पालापाचोळा सैरभैर उडाला आणि त्या आठवणी सर्व उधुलून लावल्या. त्या वेचताना पुन्हा एकदा माझे पाय काट्यात रुतले आणि रक्तबंबाळ झाले , तुही असाच आला होतास एखाद्या वादळासारखा, माझी सर्व स्वप्न सार आयुष्य ढवळून निघाल होत ..निरागस शांत मनामध्ये बरीच उलथापालथ झाली होती , सैरभैरल्यागत दिवस होते ते सारे ..
त्या आठवनीच्या मागे धावताना बरेच तुकडे पुन्हा हाताशी आले , झरझर आठवणीने मी मागे गेले , त्याच वळणावर पुन्हा पोहचले , जिथे तू मला सोडून गेला होतास कधी ...
प्रीतीच्या उंबरठ्यावर नुकतच पाऊल ठेवलं होत. आयुष्यातल्या जोडीदाराच्या व्याख्या सुधा नीट उमजत न होत्या आणि तू भेटलास ..तुज्या पहिल्याच नजरेत मी तुझी झाले , तुज्या डोळ्यात स्वताला हरवून बसले , तुझ अशा अवचित क्षणी येण्याने मी बहरले होते स्वतः मध्ये हरपून गेली होती, त्याक्षणी मी स्वतःची ही उरले न्हवते , तुझा मध्ये विलीन झाले होते .. माज्या जोडीदाराच्या चौकटीत तुला बसवल होत ...एवढा विश्वास तुझा वर टाकला होता ....
पण तू एखाद्या फुलपाखरासारखा आलास , विश्वासाने तळहातावर हात ठेवलास आणि मी विश्वासाने तुझा खांद्यावर डोक ठेवणार तितक्यातच वाळूसारखा बोटातून निसटून गेलास मला तिथे एकटीला सोडून ... अरे पण ..
"काही नाती तुटत नाहीत
ती मनाच्या गाभार्यात राहतात
जशी बोटांवर रंग ठेवून
फुलपाखरे उडून जातात " पण तुला काय त्याच
ए आठवतंय तुला .. तुज माझ्यासाठी तासंतास वाट पाहन , उशीर झाला कि रागवण अन मी कान पकडल्यावर तुज दिलखुलास हसन आणि कधी मी रागवल्यावर तुज मनवन, मला कुशीत घेऊन समजावन ,पण तुला एक सांगू ? तेव्हा मलाही समजूतदारपणा कधी दाखवावासा वाटलाच नाही तुज्या अशा साम्जाव्ण्यामुळे ;-) अरे पण मी समजूतदार झालेय आत्ता , कारण माजी समजूत घालायला तू नाहीयास न ...
आणि आठवतंय तुला कलत्या सांजेला तुज्या खांद्यावर डोक ठेवून पाहिलेला सूर्यास्त... आजही एकटी तुज्या आभासात त्याचे रंग मी पुन्हा पुन्हा अनुभवते , आपला चांदण्या रात्रीत समुद्रावर फिरन , ती ओली वाळू. तिचा तो ओला स्पर्श आजही तुजी वाट पाहतोय तो सागर , तुज्या मोहक स्पर्शाने माझ शहारण , ती मिटत चाललेली चंद्राची कोर माझा मनामध्ये पुन्हा पुन्हा कोरते मी ...
आठवत नसेलच तुला ....,तू तर अर्ध्यावर सोडून गेलास , आजहि आपली लाडकी रातराणी मलूल होऊन तुजी वाट पाहते , माज्या वाढदिवशी तू दिलेलं गुलाबच रोप त्यानंतर कधी बहरलच नाही. ते आजही तुज्या वाटेकडे डोळे लावून बसल आहे. चुकले का रे काही माझ ? सावरायला , विचारायला वेळच दिला नाहीस ? खूप प्रयत्न केला मी पुन्हा सावरायचा पण तू तर काचेला तडा देऊन निघून गेला होतास. जाताना मात्र पाठीमागे प्रश्न..आणि प्रश्नच ठेवून गेलास .., विचार करून करून मेंदू बधीर झाला , आणि माझे डोळेही तुज्या आठवात फितूर होऊन रात्र रात्र जागत राहिले , कधीही न मिळणाऱ्या उत्तराची चातकापरी वाट पाहत राहिले ..तू हवा होतास इथे या कोसळणाऱ्या पावसाला आवरायला ...
मला काहीच सुचेनास झाल होत आणि माझी पाऊले आपसूकच समुद्राकडे वळली , भान हरपले होते.. वाऱ्यासारखी भरकटत होते समुद्रात नाव जशी भरकतावी तशी मी त्या सागराकडे ओडली जात होते ..
....!कोसळणारा पाऊस मी म्हणत होता , तो अंगभर सुयान्सारखा टोचत होता आणि डोळ्यातले अश्रू मन भिजवून टाकत होते , मी वेड्या सारखी चालतच होते वाट फुटेल तिथे आणि अचानक माज पाऊल थांबल, पुन्हा एकदा समाजाच्या रीतीभातीच्या उंबरत्यावर , मी वळले मागे ..
आणि तसही , " पुन्हा पावसाला सांगायचे , भिजुनी घरी रोज परतायचे " हे ठाऊक होत मला ..मग मीही वळले , हा पाऊस मनात भरून पुन्हा एकदा ...नव्याने तुजी वाट पाहण्याकरता , नव्याने हा बेभान पाऊस झेल्ण्याकर्ता ...मी परतले होते तुज्या माज्या लाडक्या रातराणीला श्वास देण्याकरता ..मी परतले होते..आणि तसही , "काही क्षण हसरे असतात ते पकडता येत नाही म्हणून रुसायचं नसत, हा आठवणीचा पाऊस मनात दाटून येताना मिटायच नसत ...कदाचित म्हणूनच मी परतले होते .
आता इतकच कर , मी अनंतात विलीन होताना तरी एकदा ये ... माज्या प्रेताला घट्ट कवटाळून माज्यावर उधळलेल्या प्रेमाची साक्ष दे , उर भरून रडून घे, तेच अश्रू साथ देतील मला माज्या अंतापासून .. अनंतापर्यंत ..
करशील न एवड...
येशील न पुन्हा माघारी त्याच वळणावरी...
तुझीच
xxx
