शेवटचा फोन ....
आजही तिचा फोन वाजला
तीच परिचित रिंग आणि तोच परिचित नंबर
तिची तीच अधीरता आणि श्वासाचं अंतर ...
तोच हुंकार त्याचा कानी आला
जणू तिच्या जीवात जीव आला
चेहरा खुलला , मारवा जन्कारला
जीरपत गेला आवाज पलीकडला ....
पण तेच होते बोलणे अन तेच होते सांगणे
जीव चोरून पुन्हा पुन्हा तेच होते ऐकणे
तोच होता सूर समजावनीचा त्याचा
आणि तिचा निचय ना समजण्याचा ....
पुन्हा पुन्हा येत होत आभाळ दाटून
आवाज जात होता हळू हळू विरून ...
"बोलन आपलं शेवटच ...संपल सार आत्ता
कधीच येणार नाही फोन माजा आत्ता तुला ....
मग तो बोलताच होता कितीतरी वेळ
तिला लागताच न्हवता कशाचाच मेळ
मग कधीतरी फोन त्याने दिला होता ठेवून
ती मुकी बाहुली गेली होती कोसळून ....
फोन आत्ता त्याचा कधीच येणार न्हवता
जीव आत्ता तिचा कधीच, कुठेच गुंतणार न्हवता .....
अस्मी
१२.०५.२०११
No comments:
Post a Comment