काल आलास मिठीत ....

काल आलास मिठीत गर्द अंधार होऊन

खेळत राहिलास सावली होऊन

भरलास चंद्र नजरेत हातात हात घेऊन

उलगडलीस रेशमाची लडी ओंठाना ओठ लावून
काल आलास मिठीत गर्द अंधार होऊन

खेळत राहिलास सावली होऊन …

बोलत राहिलास अविरत

चाळा मिटल्या पापण्यांशी

गुंफत राहिलास कविता

गाज भरल्या लाटेची
काल आलास मिठीत गर्द अंधार होऊन

खेळत राहिलास सावली होऊन …

मी विरघळत राहिले तुज्यात मौन होऊन

खोल खोल डोहाचा श्वास होऊन

तू पीत राहिलास मला तृप्त होऊन

ओंजळीतले मोती सांडले ओंजळ भरून

काल आलास मिठीत गर्द अंधार होऊन

खेळत राहिलास सावली होऊन …

कळलच नाही "तो " आला कधी कवाडातून

झाली सैल मिठी ,"तो " हसला मनातून

तू ओडला गेलास त्याच्या कह्यात ,

मी पुन्हा एकदा अपूर्णात ..

निशब्द पाहत राहिले तुज विरघळण माज्याच नजरेतून ...

निशब्द पाहत राहिले तुज विरघळण माज्याच नजरेतून ...

घर आयो मोरे सजनवा

अंगनामें मोरे नाचे मयुरीया

आन्खोमे भरलू तोहे सवरिया

घर आयो मोरे सजनवा ………

सुख दुख मोरा संग तोरे

साज ये.. श्रीन्गार तोरे लिये

तोहे बुलाये मोरी पायलीया …

काहे बतिया बनाये तोरे नयनवा

घर आयो मोरे सजनवा ………

अब जय्यो ना दूर हमसे

तन में बासना रुह के जैसे

बनू में राधा.. तोरी मुरलिया

संग तोरे अब सांस का चलना

घर आयो मोरे सजनवा .....

मी माझी चालत होते रस्त्याने …धावत होते माज्या परीने , विश्व होत माझ … तू अचानकच भेटलास , आणि मग भेटतच गेलास, तुझा वेग माज्यापेक्षा जास्तच होता , तरीही तू थांबलास माज्यासाठी , म्हणालास चालूया एकत्र , बघूया वेगाशी वेग जुळवून . कित्पत जमतंय … मला खात्री न्हव्तीच , पण तुझा आग्रह नाही मोडवला …म्हणालास एकाच ठिकाणी पोहचायचं आपल्याला आत्ता , मग मार्ग का वेगळे …तुज् पटलं मला … निशंक मनाने तुज्या हातात हात दिला . तुज्या वेगाशी वेग साधण्याचा आटोकाट प्रयत्नही केला , पण खर सांगू या सगळ्यात फरफट झाली .. माजी , माज्या मनाची, माज्या स्वप्नांची , आणि मी साधलेल्या ध्येयाची …. तू होतास तिथेच होतास , त्याच वेगाने धावत … आणि एकदा अचानक हात सुटला … तुज्या दौडीत तुज्या ते लक्षातही नाही आल… मी खूप हाका मारल्या तुला … पण तू वारा … सुसाट होतास …. मी मात्र भरकटले … दिशाहीन …. खूप वाट पाहिली …तु फिरला नाहीस मागे, अशक्यच होत म्हणा तुला तुज वेग कमी करण आणि उलट फिरन हि , अशक्य होत मला तुज्या वेगाशी पुन्हा माझा वेग जुळवण … पण एक मात्र झाल …आयुष्याचा वेग मात्र वाढला , मीही धावतेय आत्ता , पण वेगळा आहे रस्ता आपला , हो ना ????

वोह उडता पंछी ....

वोह उडता पंछी अपनी मंझील का

वोह राही कभी न रुकनेवाली राहोन्का

जमी हैं उसकी ..हैं उसका आसमान सारा

हैं वोह जुगनू ,अपनी धुंद मे दिवाना

न जाने कैसे एक दिन मेरे ..झरोके पे रुका

घिरे बादलोमे बरसते बुन्दो कि तरह

नझर से नझर मिली तो दिल बेहक गया

वोह मेहमा होते होते इश्क़ सा बन गया

खो बैठी जहा ..जाना सूद बुद गवाना

मेहफिलोन्मे सजने लगा उसीका तराना .....

पर वोह तो था उडता पंछी उडती फिझाओंका

कैसे समझ पाता इश्क़ ए दर्द वोह दिल का

सुबह होते ही उड गया ..

आन्सुओके साथ साथ राते भी खाली कर गया ..

वोह उडता पंछी अपनी मंझील का .........